De evaluatie werd gevolgd door een serie workshops zaterdag. Die liet ik naast me liggen, want DWARS had diezelfde middag samen met GroenLinksPlus een debat georganiseerd. Het thema was, hoe kan het ook anders met deze organisatoren, “Solidariteit tussen de generaties”.
Door een stroomstoring miste ik de helft van de inleidingen, en viel ik binnen bij het verhaal van Matthijs van FNV Jong. Dat sloot naadloos aan bij GroenLinks, wat natuurlijk mooi is. Steven de Vries haakte ook aan op dat verhaal. Behalve een sociaal-economisch punt is solidariteit tussen oud & jong ook een punt van duurzaamheid. Door bijvoorbeeld belasting op arbeid naar belasting op milieuvervuiling te verschuiven maak je arbeid goedkoper, en is het aantrekkelijker voor bedrijven om mensen in dienst te nemen.
In het discussiedeel kwam ook de WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning) ter sprake. Theoretisch is dat een mogelijkheid om mensen bij elkaar te brengen. Ook maatschappelijke stages werden genoemd. Alleen moeten jongeren dan niet in een verpleeghuis stage lopen, want dan krijg je het idee dat alle ouderen ziek, zwak en misselijk zijn. Van de andere kant kunnen ook ouderen zich al dan niet vrijwillig inzetten op scholen, of als mentor in het bedrijfsleven van een jongere werknemer.
Het belangrijkste punt vond ik wel dat veel jongeren en ouderen eigenlijk dezelfde behoeftes hebben op woongebied. Dicht bij het centrum, voorzieningen vlakbij in een kleinschalige omgeving. Als je dat slim combineert in wijken krijg je vanzelf een menging van jong en oud, die elkaar tegenkomen in de buurt, en waaruit iets moois kan ontstaan.
“Door bijvoorbeeld belasting op arbeid naar belasting op milieuvervuiling te verschuiven maak je arbeid goedkoper, en is het aantrekkelijker voor bedrijven om mensen in dienst te nemen.”
Welke bedrijven? Die vertrekken allemaal naar landen waar het vervuilen van het milieu een stuk minder kost en waar het in dienst nemen van mensen minder kost. Waardoor er dus een groot overschot ontstaat aan werklozen, die in een prachtig schoon milieu niets te eten hebben.
Het zou best kunnen dat het allemaal wat genuanceerder was dan dat je hier neerzet, maar ik vind het wel wat kort door de bocht.
Het verminderen van belasting op arbeid ben ik helemaal voor, maar het resultaat daarvan is dat mensen meer geld te besteden hebben, en dat geld dan eindelijk eens uit kunnen geven aan duurzame goederen, milieubesparende artikelen en ‘vriendelijk’ vlees. Het is onze taak als overheid om mensen bewust te maken van de problematiek en ze dan zelf de keuze te laten maken. We hebben er niets aan om dwingend op te treden met het heffen van milieubelasting, want ik kan je garanderen dat jij en ik weer op mogen draaien voor de milieubelasting en dat de Grote vervuilers gewoon zullen verhuizen naar andere landen.
De nuance is natuurlijk dat lang niet ieder bedrijf enorm milieuvervuilend is. Voor het ene bedrijf wordt Nederland aantrekkelijker, voor het andere minder.
Dat belastingvermindering bij jou een gevoelige snaar zou raken betwijfelde ik niet 😉 De vraag is natuurlijk wel waar dat geld terecht komt. Voor hetzelfde netto-salaris hoeft een bedrijf minder bruto te betalen; dat geld kunnen ze ook gebruiken om iemand extra in dienst te nemen. Dat bepaalt dat bedrijf natuurlijk zelf.
Milieubelasting is verder maar een deel van het verhaal. Je gebruikt dat geld natuurlijk ook om milieuvriendelijke technologien en produkten betaalbaar te maken. Dat is nu voor de meeste mensen nog veel te duur of onpraktisch. Daarin moeten we wel investeren, want dat is de economie van de toekomst.
Lees maar eens in Vrijheid Eerlijk Delen, dat is wat uitgebreider en genuanceerder.