13 juli
Met ploppende oren zakken we af richting de Dode Zee, 400 meter beneden zeeniveau. Het bordje dat de zeespiegel aangeeft zijn we al een tijdje voorbij, het landschap verandert langzaam in een maanlandschap. Het is niet alleen een toeristisch uitje. Onderweg horen we weer veel verhalen over het leven hier. We komen langs de grootste nederzetting, en we rijden over een snelweg waar vanaf volgend jaar geen Palestijnen meer overheen mogen. De Palestijnen mogen nu al niet meer bij de Dode Zee komen. Bij een checkpoint vlakbij Jericho worden we door de soldaten welkom geheten in Israel.
Op het strand heb ik daarom een dubbel gevoel. Aan de ene kant lekker ontspannen zitten en drijven in de zee (op de bodem staan kan al bijna niet omdat je gewoon naar boven wordt gedrukt), aan de andere kant doet het pijn dat de mensen die ons zo hartelijk ontvangen hier niet mogen zijn, op wat in feite hun eigen grondgebied is. Zo is zelfs een relaxdag nog een leerzame ervaring waarbij je met je neus op de feiten wordt gedrukt.
Behalve ontspannen blijf ik toch ook aan het werk. De eerste ideeën voor de documentaire staan genoteerd, en ik kan het niet nalaten in de klei te wroeten om een paar mooie sedimentlagen mee te nemen. De zoutafzetting is te breekbaar en haalt het niet naar huis.
In de groep is een heel inburgeringsproces aan de gang en wordt keihard rifmuziek gedraaid. Ik heb de instantklassieker “Ayaw ayaw” al op mijn telefoon staan.
Ons gastgezin nodigt ons na het eten uit om naar een feestje van de Bethlehem Association te gaan. Palestijnen uit de diaspora komen van heel de wereld terug naar hun geboorteplaats Bethlehem. Eén van de hoogtepunten is het optreden van de Palestijns Amerikaanse comedian Maysoon. Ze is vrouw, maagd, moslim, spastisch en 30 jaar oud volgens haar eigen introductie. Ze is geweldig grappig, en ook voor ons zijn de grappen erg herkenbaar. Een Palestijnse man kan nog zo arm zijn, hij heeft altijd sigaretten en gel. Ze vertelde over haar reis naar Palestina vanaf het vliegveld bij New York: “so they see this shaking arab woman with crazy facial hair and a father who shouts Allah trying to board a plane to Israel”. Omdat op Ben Gurion Airport geen kerst wordt gevierd (omdat ze Joods zijn) heeft ze al haar spullen, tot aan elke sok, in kerstpapier ingepakt. Bij de controle wordt alles uitgepakt, zodat er toch nog een beetje kerst wordt gevierd. Als alles is uitgepakt en teruggestopt zegt ze “I don’t want any christmas presents, but give us back Jezus’ birthplace”. Voor haar stichting die gehandicapte kinderen helpt wordt 1000 dollar opgehaald. Na muziek en zang gaan we naar huis, het valt op dat voor middernacht al heel wat mensen zijn vertrokken. Het nachtleven is hier meer een avondleven.
