Saaiste raad ooit?

Zoals degenen die me een beetje kennen weten houd ik enorm van het raadswerk. Het is uitdagend, het is leuk, het is leerzaam, je komt op allerlei plaatsen waar je als plebs nooit komt, en bovenal: je mag het meest direct meepraten en meebeslissen. Er is wel een prijs. Zo af en toe is het Niet Leuk.

Een van de momenten dat de raad het presteert om het echt Niet Leuk te maken is tijdens de jaarstukken. Het zou een van de hoogtepunten moeten zijn in de (jargon alert) P&C-cyclus, het doordraaiende circus van voorjaarsnota – begroting – jaarstukken, oftewel: plannen maken, geld bij plannen zetten, kijken of de plannen voor dat geld zijn uitgevoerd. In het geval van Gouda is “geld” zo’n 200 miljoen euro totaal. Woensdag stonden de jaarstukken 2007 op de agenda voor besluitvorming.

Als GroenLinkser voel ik me moreel verplicht eerst over de procedure te zeuren. De jaarstukken zijn alleen informerend/verkennend besproken. Dan mag je vragen stellen, je krijgt een onbevredigend of ontluisterend antwoord (of het is vaag en nietszeggend, of het is concreet en eigenlijk nog erger dan je al dacht), je zegt daar wat over en dan is de tijd alweer voorbij en mag het volgende raadslid door deze procedure. Meningen worden niet afgetast, kernpunten niet opgezocht, voorzetjes niet teruggekaatst. Zo ga je de raadsbehandeling in.

In de raad is het dan tijd voor iedereen om de politieke vlag uit te hangen, idealen af te stoffen en in de etalage te zetten, en een lang partijpolitiek getint verhaal af te steken waarbij de verkiezingen 2010 al doorklinken.

Alleen is er geen burger om het aan te horen.

Dus moeten je collega-raadsleden dat maar doen. U begrijpt, het aantal plaspauzes lag hoger dan gemiddeld. Wat wil je, met 10 woordvoerders die over het algemeen al niet naar elkaar luisteren, en dan nog 21 raadsleden die wachten tot het moment waarop de hand de lucht in mag om te stemmen. De afwezigheid lag ook hoog: de SP was compleet afwezig, zoals wel vaker de laatste tijd (je zal er maar op gestemd hebben…), en nog 2 raadsleden, ook al begreep ik dat er wel een goede (prive) reden achter zat. Het college was compleet aanwezig en beschikte over een ijzersterke blaascontrole.

De omstandigheden zaten ook niet mee: warm, benauwd, en de toch al slechte akoustiek werd geassisteerd door een luidruchtige ventilator. Onze woordvoerder Pierre Mehlkopf verzocht dan ook om die uit te doen, omdat interrupties anders beperkt moesten blijven tot instemmend knikken. Elkaar verstaan was lastig.

De betogen die weden afgestoken waren voornamelijk lang, af en toe samenhangend, ingestoken op kleine puntjes, die bovendien geen direct vervolg kregen in de vorm van moties of amendementen. De VVD ging dit keer voor de langenuttelozeinleiding-trofee, maar de concurrentie was moordend. Alles tezamen kregen de woordvoerders het dan ook al voor het eind van de eerste termijn voor elkaar om een CDA-raadslid weg te spelen. Mea Hiskes trok wit weg en werd even niet goed. Het liep allemaal goed af voor iedereen: er werd geschorst zodat iedereen frisse lucht kon happen, en Mea werd verzorgd door de medische vleugel van de D66-fractie.

Eigenlijk waren er maar drie betogen die me deden opveren in mijn stoel. Theo Krins (CU), onze Pierre Mehlkopf en Harry van den Haak (D66) laveerden van hoofdlijn naar specifieke gevallen, legden de vinger op de zere plek voorzien van doorkijkjes naar vroeger en toekomst.

Met nauwelijks enige interruptie gleed de eerste termijn voorbij, waarna de woordvoerders in de tweede termijn nog kort aanvullend iets mochten vragen. Met de grote wijzer op de zes en de kleine tussen de tien en elf was de behoefte aan debat, voorzover die er al was, volledig verdwenen. Ik maakte Daphne Bergman (D66) naast me nog een keer aan het lachen, en toen was het voorbij. We hoefden zelfs onze handen niet in de lucht te steken. Een hamerslag verder mochten we aan de drank. Het was precies 11 uur. We deden een plas, namen een glas, en alles bleef zoals het was.