Het stakingsvee bijeen gedreven
Amper een jaar lid van de vakbond, en vandaag voor het eerst staken. Over met de neus in de boter vallen gesproken!
De actie is nodig omdat de VO-raad, de vertegenwoordigers van de schoolbesturen, het door hun getekende akkoord over de nieuwe CAO niet wilde voorleggen aan hun leden. Terwijl juist in deze CAO eindelijk afspraken waren gemaakt over o.a. de werkdruk: iets dat bij de vorige CAO nog was doorgeschoven. Die CAO was dan ook tijdelijk. Door de weigering van de VO-raad om mee te werken ligt er nu nog geen nieuwe CAO. De vakbonden hadden zich al wel achter het onderhandelingsresultaat geschaard.
Na 2 jaar wachten op harde afspraken mag je wel wat meer doen dan “he jeetje” zeggen. Er werd dus gestaakt. Eerst een estafettestaking, die voor mij nogal onhandig viel en ik dus maar even liet schieten. Dat leverde (terecht trouwens) wel wat commentaar op van andere docenten. Die staakten wel, op eigen kosten (niet gewerkte uren worden niet uitbetaald), maar zien graag wat terug van die solidariteit. Het gaat uiteindelijk om een lagere werkdruk en meer salaris voor alle docenten, en een betere positie van het ondersteunend personeel (OOP). Dat is hard nodig, want ook al doet onze school het iets beter dan gemiddeld, het blijft een loodzwaar beroep.
Vandaag was de animo een stuk groter, zo’n 13.000 stakers hadden zich geregistreerd. Een kwart daarvan was naar de Veemarkthallen gegaan. Mij leek het wel wat om eens zo’n echt traditionele stakingsactie mee te maken. Met z’n allen in de bus naar Utrecht, klagend over werkdruk, schoolbestuur en directie, en vervolgens de hal in. Ik schoof automatisch achter de ervaren stakers aan, die linea recta richting de gadget-stands gingen. Trouw aan mijn eigen vakbond (AOb) sloeg ik de CNV-sjaaltjes nog wel af, maar menig collage was al snel met 3 sjaals getooid. En zo koud was het nou ook weer niet.
De beste goodies had de Abvakabo, de bond waar veel OOP-ers lid van zijn. Ze hadden heuse stakingswuppies, die al snel massaal werden gehamsterd onder de smoes “ik heb kinderen”. Ik had er maar een op m’n schouder en m’n hoed gezet. Daar bevond zich ook al een soort badmuts van de AOb, iets dat ik nooit zo op m’n hoofd zou zetten. Verder heb ik een fluitje gescoord, om op willekeurige momenten te gebruiken om afkeer en/of steun te betuigen, een OOP-keycord om morgen mee te slijmen bij de clavigers, een soort banzai-lint voor om je hoofd, en een pen (geen rode).
De middag bestond vooral uit stilstaan en luisteren naar een Antilliaanse band die Frans Bauer-repertoire zong, actietoespraken die amper verstaanbaar waren (toch fluiten en joelen), en van leeg koffiepunt naar leeg koffiepunt sjokken. En dan weer staan en wachten.
Vlak bij onze hoek stond nog een cameraploeg van RTL-Z, die op de hele uren een live-impressie gaf. Om 2 uur maakten we van de gelegenheid gebruik om daar even langs te lopen. Collega Rn en ik liepen onopvallend, druk overleggend een paar keer heen en weer achter de verslaggever langs. Helaas niet online terug te vinden, dus letterlijk 15 seconds of fame.
