Zo horen campagnes te zijn: warm en zonnig. Dat is ook goed voor de opkomst: een flinke groep mensen stond uiteindelijk om 3 uur te wachten bij het podium op de toespraken van Vincent Bijlo, Femke Halsema en Judith Sargentini.
Als campagne-activiteit had GroenLinks bedacht om in een aantal grotere stadsparken een “picknick” te organiseren. Geen bedompt zaaltje, maar lekker in de open lucht, voorzien van kleedje, drankje en springkussen Europa onder de aandacht brengen. En vooral wat GroenLinks daarmee wil natuurlijk. In die gezellige en ongedwongen sfeer hing iedereen rond vanaf een uur of 1.
Even daarna kwam ik aanwandelen. Het begon toen net een beetje te lopen, dus Carliene (de eerste promomedewerkster die ik tegenkwam) was al bezig om foto’s te maken om te twitteren. Ondertussen even gezellig gekletst en wat voorbijgangers foldertjes in de handen gedrukt. De drankjes gingen voor vooroorlogsche prijzen over de toonbank: 30 cent voor een glaasje icetea, waar kom je dat nog tegen? Tussendoor ook nog even bijgepraat met mijn kleine grote broer + vriendin, die vlakbij het park wonen.
Campagneleider Jaap de Bruijn hield tijdens het wachten op de boegbeelden de stemming erin met verwachte aankomsttijden en peuterpop (haat aan K3), maar die tijd was dusdanig dat Jesse Klaver voorstelde om even een balletje te gaan trappen. Zomerser kon het haast niet. Omringd door blije mensen, kinderen op een springkussen, fruitige cocktails een balletje trappen in de zon in een park. Maandag was even heel ver weg.
Het wachten werd beloond met de aankomst van de campagnebus. Als “opwarmer” (voor zover nodig, het zweet drupte inmiddels lustig uit alle hoeken en gaten) was Vincent Bijlo gecharterd. Hij hield een speech die niet over gebakken lucht, maar windenergie ging, en over Jan de Loodgieter.
Na deze introductie werden de politieke kanonnen in stelling gebracht. Femke Halsema haakt in op Vincent’s energieverhaal met de GroenLinks-visie op de kredietcrisis en de Green Deal. Deze crisis kunnen we niet als Nederland oplossen, daarvoor moeten we Europees samenwerken, en niet alleen dat: we moeten nu de kans grijpen om in duurzame banen te investeren.
Ook Judith Sargentini ging hier verder op in, met de banen die gecreëerd worden door geld te steken in windmolens. En dat wil niet alleen GroenLinks, maar alle Europese Groenen die je gratis bij GroenLinks krijgt. Het was inderdaad bijna een verkooppraatje, hoewel je 45 a 50 Groenen niet zo makkelijk onder je bed kan schuiven.
Na de wervende praatjes was er gelegenheid voor vragen. Daar kwamen vooral niet-Europese thema’s langs, zoals ontslagrecht en zorg: belangrijk, en Femke & Judith gingen er keurig en uitgebreid op in, maar het zijn zaken waar Europa niet direct mee te maken heeft. Daar waar in Nederland met de beschuldigende vinger naar Brussel gewezen wordt komt dat meestal door de overijverige uitvoering van regels uit Brussel, strenger dan nodig. Om nog iets Europees te horen vroeg ik maar hoe Judith Sargentini dacht te gaan werken aan de democratisering van Europa en de macht van het Europees Parlement. Vooral mijn opmerking dat ik tegen de Europese grondwet had gestemd, omdat ik die niet ver genoeg vond gaan, werkte prikkelend. Een gepassioneerd betoog over het belang van het Verdrag van Lissabon volgde, want daarmee krijgt het Europees Parlement meer te zeggen – ook al is het pas een eerste stap.
In het informele deel hing ik vooral rond bij de DWARSers. DWARS komt naar je toe deze lente, en Femke Halsema was wat teleurgesteld dat ze niet was uitgenodigd. Mijn opmerking dat het niet voor 30-plussers bedoeld was leverde een lach en een scheldwoord op. Kan ik volgende keer als mensen vragen “spreek je Femke Halsema wel eens?” in elk geval met “ja” antwoorden, ook al moet ik dat dan laten volgen door “ze scheld me wel eens uit”. Sorry hoor Femke, je ziet er nog uit als 29!
Het eind van de bijeenkomst was toen al genaderd, en na nog een paar (kleine) hand- en spandiensten bij het opruimen geleverd te hebben gingen we met een groepje 30-minners (en dus niet met Femke 😉 ) de stad in voor een drankje, een hapje eten en om Niels van den Berge van zijn werk te houden.
Een geslaagde campagnedag, met een redelijke opkomst en vooral een heerlijk vakantiegevoel. En met het nieuws dat er kans is op een derde zetel het gevoel dat het wel degelijk uitmaakt, zo’n vermoeiende campagne.
Collega-bloggers over vandaag:
Nu weet – verdorie – iedereen dat ik geen 29 meer ben maar ik zal nooit meer schelden!
Leuk verslag.
Femke
Ach, het werd met zo'n charmante lach gebracht dat ik niet boos kon worden 🙂 En we houden het voortaan wel op forever 39!
En bedankt voor het compliment.