Waakzaamheid

Een korte terugblik op het congres van afgelopen zaterdag.

Het viel me mee, simpel gezegd. De sfeer was positiever en opbouwender dan ik had verwacht, na alle berichten over opzeggingen en emotionele reacties over scheuringen in de partij. Hoewel de meeste leden nog steeds niet overtuigd zijn van de missie naar Kunduz staat het vertrouwen in de fractie voorop.

De beide moties die zijn aangenomen zijn ook de enige waar ik voor heb gestemd. De motie Treurnis, Eenheid en Vertrouwen had ook mijn naam als mede-ondertekenaar onder zich staan. Omdat ik het wel nodig vond een signaal af te geven, met name dat de fractie voor dit besluit veel te weinig draagvlak had in de achterban. Maar voor mij staat de eenheid in de partij, met alle stromingen die we hebben en die bij GroenLinks horen, en het vertrouwen in de fractie en Jolande Sap als fractievoorzitter voorop. Dat signaal miste ik in de motie Respect en Waakzaamheid, vandaar dat ik die niet mede heb ondertekend. Wel stemde ik voor omdat wat respect hier en daar nooit verkeerd is. Het woord verliest alleen wel wat van z’n gewicht.

Behalve Kunduz moest er ook nog een Eerste Kamerlijst worden samengesteld. Gelukkig werd al snel duidelijk dat de omstreden kandidaat Harry Borghouts nauwelijks steun had. Jammer voor Borghouts maar beter voor de partij. Nog beter was het geweest als Harmen Binnema en Brechtje Paardekoper hoger waren geëindigd, om zo wat meer vers bloed in de fractie te krijgen.

De nazit met DWARS, vol met onnavolgbare speeches met onverklaarbare applausmomenten, was weer een waardige afsluiter. En het nieuwe kapsel van Femke Halsema de slagroom op de cake.