Geert Wilders gedraagt zich als ’politieke handlanger’ van Anders B., de christenextremist die vorige week tientallen sociaal-democratische jongeren vermoordde.De uitlatingen van de politicus draagt bij „aan een klimaat van haat en geweld tegen moslims en linkse partijenâ€, aldus bronnen. „De PVV heeft blijkbaar niks geleerd van de moord op Pim Fortuynâ€.
Men denkt dat dit ’demoniseren en verketteren’ komt omdat de angst voor het succes van moslims en de linkse partijen groot is. „Als er ooit wat gewelddadigs gebeurt tegen moslims of linkse partijen en haar aanhangers, dan weet iedereen vanaf nu dat Wilders aan een klimaat heeft bijgedragen waarin dat voor sommige gekken gerechtvaardigd leek, mede op grond van hun demoniserende opmerkingen.â€
Te makkelijk en flauw? Zeker. Maar het mag toch wel ironisch genoemd worden dat dit grotendeels de woorden van Geert Wilders zijn. Maar wat schieten we hiermee op? Weinig.
Ondertussen is het debat over de kracht van woorden vervallen tot de zoveelste links-rechtsdiscussie. Op links een soort revanche voor “de kogel kwam van links”, op rechts claims dat Beivik was geïslamiseerd en dat links door al die moslims maar toe te laten eigenlijk de schuldige is. Zucht. Vanuit de loopgraven wordt enthousiast heeen weer geschoten, en wie het genuanceerde midden opzoekt raakt verzeild in een spervuur van meningen van beide kanten. Het bovenstaande stukje laat alleen maar zien dat niemand beter is dan de ander.
Woorden doen ertoe. Wie de tegenstander een “minderwaardig mens” noemt, of een cultuur “achterlijk”, ontneemt de tegenstander zijn waardigheid en maakt het daarmee makkelijker om net een stapje verder te gaan. Daarnaast zorgt zo’n stellingname ervoor dat op je woorden terugkomen haast niet mogelijk is. Wie de PvdA als “shariasocialisten” neerzet kan daarna moeilijk oprecht overkomen als er een hele groep overhoop geschoten wordt. Wie het heeft over “massa-immigratie” kan, zelfs met de feitelijke cijfers bij de hand (nauwelijks immigratie) zijn ongelijk niet meer toegeven. Beide kanten raken gevangen in hun eigen gelijk.
Los van de invloed op dwazen met wapenvergunningen, het levert ook minder bloedige praktische problemen op. In de USA botsen de Democraten en Republikeinen keihard over het voor de 102e keer verhogen van het schuldenplafond. De angst voor de paar extreme, compromisloze kiezers is groter dan de angst voor het ineenstorten van de Amerikaanse, en daarmee de wereldeconomie.
Wat we nu nodig hebben zijn politici die over de fantasiegrens tussen links en rechts kunnen stappen, terug de realiteit in. Die keuzes durven maken in het algemeen belang – gefundeerd op de eigen ideologie, maar met handreikingen naar de ander. Geen dictatuur van de meerderheid maar de democratie van het hele volk. Ongetwijfeld zijn er genoeg kiezers die het links vs rechts geneuzel zat zijn. Het gaat er immers niet om waar de kogel vandaan kwam, het gaat erom dat er een kogel is en dus een probleem om op te lossen.
