Dagje politieke strategie op het congres

Als je de media mocht geloven zou het een spannond dagje worden in de Rode Doos, bij het jaarlijkse congres van GroenLinks. Rondom Kunduz waren de spanningen hoog opgelopen. Het agendapunt van ongeveer een half uur werd zelfs opgeblazen tot het hele congres. Wie de congressen een beetje kent weet dat dat allemaal wel losloopt. De fanatieke voor- en tegenstanders zijn beter in herrie maken in de pers dan mobiliseren van congresdeelnemers.

Maar, los van de verkiezingen van een nieuwe voorzitter en nieuw bestuurslid, de algemene fractieverantwoordingen, de workshops en het invoeren van een ledenreferendum om de kieslijsten vast te stellen was Kunduz wel het grootste inhoudelijke punt. Voor de liefhebber ontvouwde zich een mooie politieke show: eerst de indieners van de moties om de missie te beëindigen, die nog steeds amper in staat zijn de handen op elkaar te krijgen – een meerderheid leek vooral al uit den boze, maar het had een stuk krapper gekund als de heren een sterker verhaal hadden neergezet.

Dan, de kanonnen. De Tweede Kamerfractie had duidelijk de dreiging van een onmogelijke positie (steun aan missie intrekken is geen optie, en zou het einde van Jolande Sap betekenen) serieus genomen. Achtereenvolgens werden Tof Thissen, Kathalijne Buitenweg en als toetje Ineke van Gent opgevoerd om steun aan de moties te ontraden. Het woord “samen” viel veel te vaak, evenals “eenheid”, maar het was wel terecht. Het denderende pleidooi van Ineke van Gent, als tegenstander van de missie het meest geloofwaardig, om de eenheid te bewaren en na steun uitgesproken te hebben niet te draaien kwam aan. Eigenlijk konden we toen al over naar de stemmingen. Mariko Peters moest hard werken om haar enthousiasme voor de missie te temperen om de twijfelaars over de streep te trekken. Opvallend dat zij er stond: misschien had Sap er zelf beter kunnen staan.Peters verpestte het niet, de indieners sputterden nog wat, waarvan er één met de woorden “collaboreren met de vijand” nog wat missietegenstanders richting fractie joeg, Peters omarmde in haar slotwoord nog de motie tegen uitbreiding van de missie (vond de fractie toch al), en zo werden de moties om de missie te beeindigen met een 2/3 meerderheid verworpen. Ook ik stemde tegen het intrekken van steun aan de missie, en vóór het uitsluiten van uitbreiding.

Daarvoor waren er nog wat andere politieke puntjes gescoord. Met nietszeggende moties over GroenLinks als democratische debatpartij, wat herinneringen aan diverse verkiezingsprogramma’s (GroenLinks is voor studieloon, en tegen de crisis), en vage oproepen (laten we zin hebben in de toekomst) wisten diverse leden zich in de kijker te spelen voor toekomstige posities in de partij. En dan waren er natuurlijk de traditionele “GroenLinks waarschuwt Israel voor de laatste keer”-motie (verworpen) en “laten we alleen maar met de SP en PvdA samenwerken” (verworpen) moties. In het eerste geval jammer (ik waarschuw met liefde iedere keer Israel voor de laatste keer), in het tweede goed, omdat samenwerken moet gaan op basis van ons eigen programma, en daarbij kan je geen enkele partij uitsluiten.

De strategiën verdwenen vervolgens als sneeuw voor de zon toen er weer eens een nieuwe manier om de kieslijsten samen te stellen werd bediscussiëerd. Het begint simpel, met een kieslijst op volgorde van de kandidatencommissie (nu hebben we blokken). Dan wordt het ingewikkeld met een internetreferendum onder de leden, waarbij iedereen z’n eigen lijst samenstelt, en daar komt dan De Lijst uit die direct ook vaststaat. Dat laatste ging mij en anderen te ver, een meerderheid was er wel maar niet de vereiste 2/3 meerderheid. Er leek geen enkele regie vanuit het bestuur te zijn om dit voorstel erdoorheen te loodsen – vreemd. Het leverde gelukkig nog wel even wat procedurele verwarring op – ook zo’n vast item op het congres.

Met dank aan scheidend voorzitter Henk Nijhof (tabaat!), een van de beste voorzitters die we hebben gehad, en wat speeches al dan niet met applausmomenten konden we naar de borrel & afterparty van DWARS. Het was weer een mooie dag.

Volgend congres: een motie dat GroenLinks Israel voor de laatste keer waarschuwt, een oproep tot exclusieve samenwerking met SP en PvdA, een discussie over een nieuw kiessysteem, een vleugje Kunduz, en wie weet ga ik toch een motie indienen om de fracties op te roepen voor Wereldvrede te zorgen. Kan ik het congres daarna vragen waarom ze dat nog niet is gelukt.