Suited selfie, ready for conference!
Het onderwijs is de mooiste sector om in te werken. Je maakt altijd wel wat mee en het geeft enorm veel voldoening om kinderen iets bij te brengen dat ze (hopelijk) voor de rest van hun leven bijblijft en van pas komt. En af en toe kan je dat in extreme vorm doen. De afgelopen week mocht ik een groep leerlingen begeleiden naar de Turkish International Model United Nations, een zeer goede MUN (simulatie van de VN) van de Ãœsküdar American Academy in Istanbul. Met 8 delegates, 1 chair en 2 ICJ advocates en een tweede beleider, oud-leerling en MUN-expert Sjors Aartsen gingen we op pad. Nog nooit eerder met zo’n grote groep, maar gelukkig wel met de ervaring van 3 jaar geleden op TIMUN op zak.
Potje schaken tegen zesdeklasser Allard. Allebei een keer gewonnen.
Het was een geweldige, afmattende week voor iedereen die nog lang positief zal blijven hangen. Er is keihard gewerkt – tot laat zaten de leerlingen in de lobby hun speeches voor te bereiden, resoluties aan te scherpen, bewijsmateriaal uit te pluizen. En te kletsen, pokeren, schaken, en 1 keer zwemmen. Vanaf het eerste moment was de sfeer in de groep geweldig, iedereen steunde elkaar, hielp elkaar, had lol met elkaar. Desondanks betekent het voor mij en Sjors: veel organisatie op de achtergrond, zoeken naar een balans tussen streng (DEFCON 6 – ieder bevel dient zonder gezeur opgevolgd te worden, én om al mijn grappen moet worden gelachen) en soepel (DEFCON 4, je mag klagen en we zien wel wat we ermee doen). De hele dag het terrein afstruinen langs de 9 lokalen waar onze leerlingen actief waren voor foto’s, filmpjes, een complimentje. De daily debriefing in de lobby. En voordat iedereen naar z’n hotelkamer is gestuurd en doet alsof ie gaat slapen, de blogjes en foto’s zijn geregeld, de gesprekken met internationale collega’s en Sjors zijn afgelopen was het zo 1 uur, met de wekker op half 7. Gelukkig werden we dit keer niet nog vroeger gewekt door de moskee.
Plenaire sessie van de General Assembly
Het betaalt zich wel uit. Voor de leerlingen was het de beste conferentie ooit, voor sommigen als glorieuze afsluiter, voor anderen als hernieuwde interesse in MUN nu er een hoger niveau en meer uitdaging was. We hebben cultuur gesnoven, appelthee gedronken, kebab gegeten. We waren de crisis in de Security Council met Oezbekistan. De leerlingen hebben weer heel veel geleerd qua speechen en politiek bedrijven in het Engels. We hebben de rechtszaak tegen Kazachstan gewonnen (soort van). We hebben nog jaren aan inside jokes en flauwe grappen om te gebruiken.
En ondanks dat je volledig afgemat thuis komt, de volgende dag je door je lessen heen zombiet en het slaaptekort nog steeds niet helemaal ingelopen is wil je maar 1 ding: nog zo’n week.
Adriaan, Allard, Annelotte, Eline, Evert, Floris-René, Ginny, Jari, Jesper, Martine, Onno, en natuurlijk Sjors: allemaal enorm bedankt voor deze geweldige week.
