Publiekelijk tijdverdrijf

Artikel ook verschenen op DeJaap.nl.

Het zijn misschien wel de belangrijkste verkiezingen in ons land: 3 maart 2010, de gemeenteraadsverkiezingen. Belangrijk omdat ze, tenzij fusies het schema in de war schoppen, ook echt eens per 4 jaar worden gehouden, wat er ook gebeurt. Belangrijk omdat ze gaan over één van de meest fundamentele zaken die er zijn: de eigen leefomgeving. Het speeltuintje voor de kinderen, de leefbaarheid van de buurt, de lokale werkgelegenheid, de scootmobiel van oma.

Dan verwacht je dat je krant op die thema’s uitpakt. Welk beleid is goed, welk beleid niet? Hoe zit het met de uitvoering? Wat is de rol van de lokale democratie, hoe organiseer je de invloed van burgers? Hoe ga je als gemeente om met de zorg voor de zwakkeren in de samenleving, sinds een paar jaar de verantwoordelijkheid van gemeentes via de Wet Maatschappelijke Ondersteuning en Wet Werk & Bijstand.

De Volkskrant kiest echter een andere route, typisch voor hoe journalisten tegenwoordig hun keuze maken. Niet de inhoud van de politieke besluitvorming, maar de sfeer eromheen is belangrijker. Samen met Pauw & Witteman gaan ze zich niet druk maken om de inhoud waar de verkiezingen over gaan. Nee, het humeur van Holland, dat is belangrijk! Je zou er ter plekke sjaggerijnig van worden.

Niet doen trouwens, want wie sjaggerijnig is, is volgens onderzoek laagopgeleid, PVV-stemmer en een minderheid: Meer dan 80% van de bevolking is gelukkig of erg gelukkig. Het vertrouwen in de politiek is een stuk minder. Niet zo vreemd, als je via de reguliere weg niet wordt geconfronteerd met waar het over gaat. Als je geen idee hebt van wat die politici uitspoken buiten de one-liners op het journaal, dan word je vanzelf wantrouwend.

Dat wantrouwen is weer heel interessant. “De ontevreden kiezer” wordt op een voetstuk geheven, bijna alsof het een absolute meerderheid betreft. Iedere onderbuik mag oplossingen spuien, dat zou de “kloof” dichten. Ondertussen wordt wetenschappelijk onderzoek terzijde gegooid als ware het “maar een mening”. In ons gelijkheidsideaal is de mening van Jan Met De Microfoon Onder Zijn Neus immers even goed als die van Henk Die Dit Jaren Heeft Onderzocht. Echte oplossingen worden zo niet gezocht, laat staan gevonden, laat staan getoetst in de media. Geen tijd, er moeten autoprogramma’s gemaakt worden. En politici, die laten het zich overkomen. Het Volk moet bediend worden, anders raakt het uit z’n humeur, dus staat men klaar met een proefballonnetje vol lachgas. Zijn we weer even vrolijk met z’n allen, want als het te moeilijk wordt zappen die domme mensen toch maar weg.

Maar we zijn dus al gelukkig, alleen niet over de politiek. Misschien omdat die braaf volgt, waardoor het publiek het idee krijgt dat politici het ook niet weten. Dan krijg je wantrouwen ja.

Het meest typerende vond ik nog het stukje “Chagrijn gezocht“. Als opmaat naar die belangrijkste verkiezingen van ons land 3 kolommen niemendalletjes bij een viskraam in Alkmaar. Waar twee toeristen staan, ten minste, dat neem ik aan want het gaat over een Marokkaanse jongen en een Surinaamse man. Niet over twee Alkmaarders. Ze zijn wel gelukkig trouwens. In Edam gaat het wel over Edammers, waar 13 mensen worden ondervraagd om maar te laten zien dat je daar óók gelukkig kan zijn. Geen verrassing dus.

Mijn oproep is dus: laat dat humeur zitten. Leg uit waar de verkiezingen in maart over gaan. Dat chagrijn, dat krijg je vanzelf als je die 2% ongelukkige mensen gaat uitvergroten. Als je doet alsof het publiek de politiek alleen maar kan snappen als je het over onbenulligheden hebt. Heb het over de inhoud, wie weet worden mensen daar vrolijker van.