Menigeen kijkt met een scheef oog naar mij als ik, bij terugkomst van vakantie, blij verkondig dat ik dan pas halverwege de vakantie ben. Velen overwegen per direct het onderwijs in te gaan. Maar als het schooljaar weer begint weten ze weer dat de lange vakantie van 7 weken niet zaligmakend is. Dan moet je namelijk gewoon weer aan de bak, en al die vakantieuren komen dan in de gewone werkweek terecht. Een fulltime docent werkt immers evenveel uren als een fulltime ambtenaar, met de bonus van een immer kritisch puberpubliek dat 100% scherpte vereist. Het kost wat energie, maar dan heb je ook de leukste baan ter wereld.
De start van het schooljaar is altijd een beetje raar. Al vrij snel werd mij een happy new year toegewenst door ̩̩n van de Engelse native speakers, en dat klopt ook wel. In juli neem je afscheid alsof je elkaar heel lang niet gaat zien, en het weerzien na 7 weken is niet minder dramatisch. Zoenen, lunchen, hernieuwd kennismaken Рalsof het jaren geleden is dat we elkaar voor het laatst zagen.
Ondertussen slaat de stress al een beetje toe. Maandagochtend kennismaken met je mentorklas – werken in de vakantie is daarmee geen optie, maar een harde noodzaak, het programma moet voorbereid worden. De middag om te overleggen met de sectie, planningen uit te werken, het programma afstemmen op nieuwe boeken etc… dat gaat op dinsdag nog door, en dan moet het gaan gebeuren. Van 0 naar 100 in 2 dagen.
Morgen mag ik weer beginnen, want woensdag is mijn vaste politieke dag. Een extra dagje rust dus, maar na het plannen en voorbereiden is de vakantie zodanig weggezakt dat het weer kriebelt: lekker voor de klas staan. Dit jaar voor de tweede keer niet alleen voor aardrijkskunde, maar ook weer een module van het bètavak Natuur, Leven en Techniek. Voor de tweede keer mentor van een tweede klas, en de eerste indruk maandag was zeer positief: een gezellige en gemotiveerde groep die zin heeft in het nieuwe schooljaar. Voor het eerst een examenklas aardrijkskunde. Dat alles samen met een enthousiaste nieuwe collega.
Kapotte weg als gevolg van ondergrondse brand
Om een beetje aardrijkskundig te beginnen een verhaal vanuit de vakantie. Niet zelf meegemaakt, maar gelezen in een boek van Bill Bryson over de Appalachian Trail. Hij beschrijf daarin Centralia, een welvarend dorpje tot het onleefbaar werd door een oncontroleerbare mijnbrand. Waarschijnlijk door menselijke oorzaak raakte een anthracietlaag in brand, en die brand woedt nog steeds. Het stadje is verlaten en onleefbaar, maar het stratenpatroon ligt er nog. Rookwolken zijn nog steeds te zien. Zoals we in de geografie dan zeggen: een mooi voorbeeld van de wederzijdse beïnvloeding van mens en natuur, met grote ruimtelijke gevolgen.
Eenzelfde niet-bestaand stadje was trouwens gisteren ook te zien in het BBC-programma Coast: Ravenscar. De groots klinkende “Marine Esplanade” is slechts een pad door de velden. Een resort-town die nauwelijks verder kwam dan de tekentafel. Eenzelfde lot overkwam California City in de VS. Prachtige plekjes op deze wereld. En daar mag ik dan wat over vertellen. Ik heb er zin in!
