Voor de tweede keer in mijn leven ben ik gisteren naar een James Bond film in de bioscoop geweest. Met Astrid naar Casino Royale. De vorige keer was Tomorrow Never Dies.
Deze Bond-film is totaal anders. Een nieuwe acteur, die Bond heel anders neerzet. Geen op-en-top Britse gentleman, maar een arrogante rauwdouwer met een klein hart. Al vanaf het begin zie je dat het anders is. Bond als ander personage, het regent (voor het eerst in een Bond film!), de muziek is niet van een hippe artiest van het moment, en Bond lijkt meer te rennen dan dat hij in stoere auto’s aan het achtervolgen is.
Opvallend is dat het middenstuk, het pokerspel in het casino, op 2 kleine onderbrekingen na vooral een soort psychologische thriller is. Het duurt aardig lang voor de actie weer op gang komt. Gedurfd, en zeker niet verkeerd. Zoals altijd is er nog een staartje als je denkt dat het afgelopen was. Dit keer wel een lang staartje, zeker als je verwacht dat het intieme moment onderbroken door iemand van buitenaf het traditionele einde is.
Deze Bond film is dus anders, maar daardoor wel een van de leukste Bonds die ik tot nu toe heb gezien. En om nog even aan te geven hoe anders Casino Royale is:
Bond: Dry Martini.
Bartender: Shaken or stirred?
James Bond: Do I look like I give a damn?
Bond voor dieren?