Alles doet pijn

Na een groot deel van de dag congresseren moest er ook nog gevoetbald worden. Ooit ontstaan bij de PvdA en het CDA als ideetje werd het eind vorig jaar iets voor de hele raad dankzij Mohammed Mohandis. Hij organiseerde een zaalvoetbaltoernooi voor de raad. PvdA, CDA, CU, SP en GroenLinks deden mee. Omdat CDA en CU samen 1 team vormden waren er dus 4 teams totaal. Jammer dat SGP, VVDm Gouda 50+, D66 en Gemeentebelangen ontbraken, want zoals Siebe Keulen zei aan het eind: “wij hebben hier morgen spijt van, de rest van de raad het hele jaar”. En dat klopt helemaal. Ik strompel al de hele dag halfmank rond.

Als GroenLinks barstten we van het zelfvertrouwen. We hadden vrij snel al 10 geïnteresseerden: de hele fractie deed mee, onze wethouder, en nog 6 enthousiaste steunfractieleden meldden zich aan. Er werd vergaderd over strategie en taktiek, en over hoe de psychologische strijd te winnen. Onder bezielende leiding van afdelingsvoorzitter en dus coach Nettie werd een kwartier van tevoren een gezamelijke warming-up gedaan, in tenue en synchroon. Er werd heen en weer gerend, met armen gezwaaid, knieën werden opgetrokken, en de geheime “grassprietformatie” werd uitgevoerd. De tegenstanders waren duidelijk geïmponeerd.

De eerste wedstrijd speelden we tegen CDA/CU. Het werd een spannende wedstrijd die we uiteindelijk met 1-0 verloren. De lichamelijke inspanning viel voor iedereen tegen, want zaalvoetbal is een behoorlijk intensieve en explosieve sport. Veel kleine sprintjes, veel heen-en-weer geren. Voor velen (inclusief mijzelf) voor het eerst sinds tijden dat zo hard gesport werd, leek het.

De PvdA troffen we in onze tweede partij. Wij hadden rust gehad terwijl zij tegen de SP streden, en daar hadden wij wel voordeel van. Niet alleen dat wij hun taktiek konden zien (Mohamed + Youssef = scoren), maar ook dat zij iets vermoeider waren dan wij. En met hier en daar een blauwe plek, want de SP beukte er ouderwets activistisch in. Desondanks verloren we de wedstrijd, zoals we ook het fysieke geweld van de SP niet konden weerstaan. Ook afleidingsmanoevres (“E2 – E4! Dam!”) mochten niet baten.

Uiteindelijk bleek dat onze principiële instelling (alle politici deden mee, als enige met vrouwen in het team, en de tegenpartij ook wat gunnen) ons niet hielp bij het winnen van wedstrijden. Hoewel Joke samen met Pierre wel degene was die hun penalty in de troostfinale erin schoten, nadat we het CDA in die wedstrijd op 1-1 hadden weten te houden (ondanks de enthousiaste CDA/CU cheerleaders die hun team aanmoedigden). Topscoorder werd Mohamed Amessas met 2 doelpunten.

Het was een zeer gezellige avond, en hopelijk zijn de volgende keer wat meer partijen vertegenwoordigd. In de kleedkamer werd nog nagepraat, en probeerden de wethouders van Sport en van Actieve Wijkaanpak elkaar de schuld te geven van het gebrek aan warm water. Ongetwijfeld komen hier nog schriftelijke vragen over. Ik ben weggekomen met 1 flinke blaar en een wondje op m’n arm. En spierpijn tot en met morgen.