Na de partijraad van gisteren was er een discussie over de coalitieonderhandelingen en het niet meedoen van GroenLinks. Ik kwam alleen voor dat onderdeel (ik ben geen lid van de partijraad), wat achteraf wel jammer was als ik afga op de verslagen van die spannende bijeenkomst.
Zowel de vragen als de antwoorden die aan de orde kwamen bevatten weinig nieuws. Veel leden zijn ontevreden over het snelle afhaken, de grote vraag blijft wat GroenLinks had kunnen bereiken door te onderhandelen, en de houding van de PvdA verdient geen pluim. De oproep van Harmen Binnema om meer uit te gaan van onze eigen kracht, en niet alleen maar naar de traditionele linkerkant te kijken, kreeg ook aardig wat bijval. Femke Halsema had niet de meest makkelijke positie om te verdedigen, en je zag ook wel dat ze wat zat te balen van de discussie. Dat ze er toch zat om het maar weer uit te leggen vind ik dan wel knap, ook al blijf ik het oneens.
Mijn belangrijkste vraag was: wat hebben we hier nou van geleerd? Daar kwam niet echt een antwoord op, hoewel Femke Halsema wel aangaf dat als het allemaal overnieuw gedaan zou worden er wel dingen anders zouden gaan. Wat mij betreft doen we wat minder “lief” bij dit soort dingen. Door het besluit om “nu nog niet” mee te doen met de onderhandelingen was het voor de PvdA makkelijk om naar ons te wijzen als degenen die niet wilden. Terwijl, als er vanuit die partij informeel wordt aangegeven dat ze graag de enige “linkse” partij zijn in de regering, je ze ook klem kan zetten door hun formele oproep mee te doen met enthousiasme te beantwoorden. En dan kijken wat die liefde waard is. En niet braaf weglopen als de andere kindertjes eigenlijk niet met ons willen spelen. Femke gaf aan dat de fractie zich de komende tijd minder “lief” zal opstellen, dus ik ben benieuwd.
Na de discussie bleef ik nog wat napraten, om uiteindelijk met Paul en Linda nog even de politiek & het leven door te nemen, over andere partijen te klagen en wilde plannen te smeden voor wereldheerschappij.
