14 juli
Net als gisteren rijden we over Palestijnse wegen, en komen we 2 checkpoints tegen voor we in Ramallah komen. De ID’s van onze Palestijnse begeleiders worden uitgebreid gecontroleerd. Een van de soldaten blijkt Arabisch te zijn. Voor onze begeleiders extra pijnlijk. Ze voelen zich als beesten behandeld, terwijl wij met onze Nederlandse paspoorten overal makkelijk langskomen. Het enige wat we hoeven te doen is het paspoort omhoog houden, de buitenkant is vaak genoeg. Alleen bij het eerste checkpoint moeten ze ook open en worden er een paar vragen gesteld.
Over een hobbelige weg komen we Ramallah binnen. Links van ons de muur, en door die muur krijgen de lokale Palestijnse autoriteiten geen toestemming de weg op te knappen. Steeds meer krijg je het gevoel dat wat de andere kant van het verhaal is, dat het nooit kan verklaren waarom Palestijnen zo vernederd moeten worden, hun hoop op vrede de enige strohalm die er is. De zelfmoordaanslagen keuren ze net zo hard af als de muur.
Bij de Palestinian Youth Association for Leadership and Rights Activation worden we hartelijk welkom geheten. Hier maken jongeren TV-programma’s en een krant voor Palestijnse jongeren. Zo hopen zij bij te dragen aan vrede en democratie. Journalistiek is hier moeilijk, niet alleen om wat Joris Luijendijk allemaal in zijn boek “Het zijn net mensen” aanhaalt, maar vooral omdat je als Palestijn niet kan gaan en staan waar je wilt.
Tussendoor gaan we met de groep de stad in, waar we een groep kinderen zien die voor een videoclip worden gefilmd. De tombe van Arafat is nog in aanbouw, en bij hoge uitzondering mogen we even het terrein op om te kijken. Ernaast staat het kantoor waar Arafat een paar jaar geleden werd belegerd door de Israeliers.
We krijgen verslagen te zien die zij hebben gemaakt van bijeenkomsten, onder andere in Den Haag. De documentairegroep, waar ik in zit, gaat overleggen met Pyalara over de plannen. Ze hebben hier hele sterke ideeën over hoe zij het zouden willen, maar dat lijkt ons niet de beste manier om het leven hier in beeld te brengen. Uiteindelijk krijgt ons groepje het voor elkaar ons idee, het gewone leven zoals dat hier ongewoon is, uit te werken en krijgen we een telefoonnummer van een Palestijn die onze hoofdpersoon wordt. Gelukkig bood hij zelf aan om bij een checkpoint te filmen, want na alle verhalen over vernederingen durf ik dat niet te vragen. Voor het in beeld brengen van het leven hier, de frustraties, de machteloosheid. Maar ook de hoop op een betere toekomst in vrede kunnen we in beeld brengen, door deze christelijke Palestijn met zijn islamitische vrienden op te nemen.
In Bethlehem is er ondertussen feest bij het Palestinian Heritage Centre, waar we ook Toine weer zien. Er wordt gezongen en gedanst in oude Palestijnse traditie, er is brood en koffie. De voertaal is Amerikaans Engels, want de meeste gasten zijn van de Bethlehem Association waar ook “onze oom”, de broer van Victor, lid van is. Op Toine’s weblog kan je er meer over lezen.
Ons gastgezin heeft al een paar keer gevraagd mee te gaan stappen. Nou ben ik geen stapper, maar dit wilde ik wel eens meemaken. Ook anderen in de groep hadden wel zin, en dus zaten we op zaterdagavond in de Cosmos. Daar gingen nog heel wat felle discussies aan vooraf, want er is ook nog La Casa. Voor ons was de Cosmos handiger, want die zit op amper 10 minuten lopen. Dus gingen we met de auto, op z’n Palestijns. Ik word nog steeds raar aangekeken als ik uit automatisme een gordel omdoe. Dat is toch niet nodig, insh’allah.
Uitgaan hier is anders dan in Nederland. Om te beginnen is er al nauwelijks een uitgaansleven. Voor de disco moet je bellen om een tafeltje te reserveren, en als jongen kom je er zonder meisje niet in. Het publiek is wat ouder, voornamelijk christelijk, en welgesteld. Entree is 7 euro, maar dat is samen met de drankjes nauwelijks betaalbaar voor de gewone Palestijn. Daarnaast is er niet zo’n uitgaanscultuur: veel ouders laten hun kinderen (vooral dochters) niet ‘s avonds de stad ingaan. Eenmaal binnen zou je overal kunnen zijn afgezien van de Arabische hits die gedraaid worden tussen de Top 40 muziek door is het allemaal erg westers. Het gaat er allemaal zo bedaard aan toe dat ik ook maar even op de dansvloerga staan. Even alle zorgen vergeten. Net als alle andere dansende mensen om me heen. Even geen conflict aan je hoofd.
