Een muur in je achtertuin

12 juli

De Israelis zijn Gaza binnengetrokken. Een klein nieuwsfeitje in Nederland, hier toch even reden voor onrust. Wat is er aan de hand? Is het ernstig? Wat betekent dat voor hier? Maar het bleef rustig in de stad. Toch word je weer met je neus op de feiten gedrukt: je bent hier in een conflictsituatie. Het leven is onvoorspelbaar, en hier helemaal.

Het berichtje kwam per sms binnen tijdens onze tour door de Salesian School, een school voor beroepsonderwijs. De 17-jarige zoon van ons gastgezin leert hier voor electricien. Bij het complex hoort een museum met tientallen kerststalletjes van over de hele wereld. Vanaf het dak heb je een geweldig uitzicht over de stad en richting de bergen in Jordanië. De school zelf is een private school, die grotendeels wordt gefinancierd via de kerk en andere katholieke organisaties. Het lesgeld is ongeveer 550 dollar per jaar – voor veel families onbetaalbaar. Bedenk dan dat dit bedrag de helft is van wat andere scholen vragen.

Er waren geen leerlingen, want het is vakantie. Om de Nederlandse leerlingen jaloers te maken: 3 maanden zomervakantie. En dan nog een maand rond kerst, een week rond pasen, en ga zo maar door. Er wordt met alle religieuze dagen van moslims, katholieken en oosters-orthdoxen rekening gehouden.

We liepen dus door legen lokalen vol machines, houtzagen, schakelborden, etc. De machines waren om machine-onderdelen te maken. Soms worden scholen met dat soort apparaten aangevallen door de Israelis, omdat die bang zijn dat er wapens en kogels mee gemaakt worden. Het geeft wel een extra dimensie aan je corvee…

In het AEI kregen we een presentatie over de muur en alle plannen eromheen. Zo mag er bijvoorbeeld niet binnen een afstand van 150-200m gebouwd worden. Als je huis dicht bij de muur staat kan je die extra verdieping voor je kinderen dus wel vergeten. De plannen van Israel omvatten verder het innemen van land door de muur voor het grootste deel (75 procent zo geschat) over Palestijns grondgebied te laten lopen. Met die situatie worden wij vaak geconfronteerd, maar ook in het oosten worden grote stukken van de Jordaanvallei afgesloten voor Palestijnen. Wij gaan morgen naar de Dode Zee, voor de Palestijnen is dat out of bounds, verboden gebied. Ondanks dat het bij de Westbank hoort. Er zijn ook wegen alleen voor joodse kolonisten. Het gaat hier hard richting een soort apartheid. De Palestijnen krijgen een klein gebied, waar vrij reizen onmogelijk wordt gemaakt, en de wereld verwacht dat ze blij zijn.

Het leek goed te gaan in de jaren ’90, maar de Palestijnse staat werd keer op keer uitgesteld, de vrijheid beperkt, en toen de Palestijnen zo geprovoceerd waren dat er ellende van kwam kon Israel makkelijk wijzen. Terwijl de sleutel voor vrede in hun handen ligt: het zijn de Israelis die de Westbank bezetten, die nederzettingen aanmoedigen terwijl dat illegaal is. De wereld kijkt toe, maar durft niet in te grijpen. Als die muur voor de veiligheid van Israel is, wat doet die dam op Palestijns gebied? Waarom mogen kolonisten land van Palestijnen inpikken, maar zitten Palestijnse vluchtelingen nog steeds te wachten tot Israel ze terug laat gaan naar hun dorp, hun grond?

Na het officiële programma haalde de buurman ons op. Hij reed met ons naar zijn schoonouders, waar we even hebben gezeten met andere familieleden. Zijn vrouw nam ons mee naar de achtertuin. Waar Nederlanders een Gamma-schuttinkje hebben staat bij hum de muur. Het land erachter is hun eigendom, daar staan hun olijfbomen, maar ze mogen er niet heen.