Vandaag was drama. Dat was namelijk de workshop die ik had gekozen. Met Dominique en Karim namens de Nederlanders, en Samia en Nour namens de Palestijnen. Het was op zich interressant, jammer dat Karim in slaap viel en Nour liever buiten stond te roken.
De ontspanningsoefeningen om mee te beginnen waren wel leuk. Je komt lekker los. Na de lunch gingen we echt aan de slag. Improviseren stond centraal, het was net de Lama’s. We werkten vooral met bevroren situaties, om zo te oefenen iets uit te drukken zonder woorden of beweging.
Bij de scene’s en ervaringen kwamen vooral de bezetting (met name checkpoints) en geloof terug. Dat ligt wel gevoelig hier, dus dat proberen we er een beetje uit te houden. Met alle oefening achter de rug moeten we morgen een voorstelling maken.
Na al het harde werk met bewegen en emoties stond er nog een sportactiviteit op het programma. Twee teams Palestijnse kinderen werden gedrilld voor ze tegen elkaar speelden. Dat ging vol enthousiasme, geleid door scheids Ibrahim. De grote kinderen, wij dus, mochten daarna los. Er werden zelfs speciaal schoenen gekocht door de beslipperde Floris. Hij was als Duitser ons geheime wapen voor de laatste minuut. We werden ook nog versterkt met Roel, een 26-jarige stagiair die toevallig langskwam.
Het Wilhelmus werd 2 keer gezongen, zodat Hassan het goed kon opnemen. Iedereen nam een willekeurige positie in, en we konden beginnen. Al snel bleek dat we het op snelheid en techniek moesten afleggen, maar met uitgekiend Hollands combinatievoetbal konden we de schade beperkt houden. We verloren met 8-6 of zoiets. 
Ik was kapot aan het eind, maar het was wel heerlijk om even iets leuks te doen met de Palestijnen zonder dat de bezetting weer in beeld komt. Die kwam alleen even keihard terug toen onze gearresteerde Palestijn met hand in het verband en pijn her en der opdook. Heel dubbel: blij dat hij vrij is, tegelijk geschokt door de schending van mensenrechten hier, recht onder je neus.
