Kinderen moeten strenger worden opgevoed en minder worden verwend, vinden ouders. Zij ergeren zich vooral aan de kinderen van een ander. Die vinden ze brutaal, asociaal, stiekem en ongehoorzaam. De opvoeding van hun eigen kinderen krijgt een dikke voldoende.
Aldus de Volkskrant, op basis van een onderzoek in de J/M. Het zet je toch aan het denken. Ergeren die driekwart van de ouders zich aan de kinderen van dat andere kwart? Of is het eigenlijk zo dat de kinderen van die 25% die zich niet ergert juist heel leuk zijn, terwijl de kinderen van de ergerende ouders juist al die ergernis opwekken?
Zelf erger ik me niet zo snel aan kinderen. Wel aan ouders die misschien wel massaal zeggen dat er strenger opgevoed moet worden, maar dat ondertussen niet doen. De school mag trouwens ook strenger zijn. Prima, maar is de reactie dan net zo sportief wanneer je eigen kind een keer straf krijgt, of een lager cijfer? Ik ken verhalen zat van ouders die in zo’n geval ineens een stuk minder voor streng opvoeden zijn. Streng zijn op school heeft trouwens ook maar relatief weinig effect, want als kinderen thuis niet ook consequent worden behandeld blijft het dweilen met de kraan open.
Kinderen zijn een luxe-artikel, en dus duur. Bijna de helft van de ouders zegt moeite te hebben de opvoeding te bekostigen. Nu wil ik zeker niet te makkelijk denken over de kosten van een kind, maar dat de helft problemen heeft (en we hebben het toch meestal over 1 of 2 kinderen, een fractie van wat vroeger gebruikelijk was) vind ik wel erg veel. Misschien wel omdat elk kind tegenwoordig in de hippe merkkleding gehesen wordt, een playstation of xbox heeft, een telefoon krijft en een mp3-speler? Misschien dat ze dan de TV op hun eigen kamer zelf moeten betalen.
Nog positieve afsluiter dan: twee derde van de ouders vindt zichzelf een leuker mens geworden door de kinderen.
“twee derde van de ouders vindt zichzelf een leuker mens geworden door de kinderen”, maakt me benieuwd of anderen hen ook een leuker mens geworden vinden gezijn gedaan worden.. 🙂
Het is heel moeilijk om toe te geven dat grote beslissingen in je leven niet zo positief uitpakken als je hoopte. Zelfs naar jezelf toe. Dit zie je terug bij studiekeuze, huwelijk, opzeggen van een baan, beginnen aan een baan enzovoort. En ook bij het krijgen van kinderen. Alleen is dat laatste onomkeerbaar. En n�g moeilijker om �cht eerlijk over te zijn. �Ja zoon; jij hebt ons goede leventje �cht danig verkloot.�
Natuurlijk zegt 3/4 dan een beter mens te zijn geworden. Al het andere zou wijzen op het maken van een slechte keuze. Dit cijfer is daarom een wassen neus: waren die mensen geen betere mensen geworden als ze die kinderen niet hadden gekregen? Zijn hun vrienden, die kozen voor reizen, werk, zichzelf, hun relatie en voor een kinderloos bestaan minder tevreden?
Wulffmorgenthaler (pas op grof!) had precies vandaag ook wat te zeggen over het onderwerp ouders en opvoeding =)