Wat is het toch jammer dat GroenLinksers zo slecht zijn in kort en to-the-point praten. Maar zal dat veranderen? Mijn eerste tentbijeenkomst ging over de personendemocratie. Een heet hangijzer in GroenLinks, want veel leden kijken met angst en weerzin naar alles wat naar populisme riekt.
De dag begon goed. De trein reed, en zette mij op tijd af op station Driebergen-Zeist. GroenLinksers zijn niet zo moeilijk te herkennen: linksig casual, allemaal ietwat verdwaasd om zich heenkijkend op zoek naar de bus. Omdat we dat op de verkeerde plek deden misten we er een van, maar daardoor raakte ik al gelijk in een DWARS-groep verzeild. Discussierend over lange danwel korte blogs, GroenLinkse danwel persoonlijke berichten, persoonlijke ontboezemingen over familie die actief is voor andere partijen, en linkse grappen over de VVD en Wilders reden we richting het landgoed. De bus was van Triomf. Dat voorspelde wat.
Bij de aanmelding kwamen we al met drie bloggalowers bij elkaar (Blogger-in-spe Jeroen, Arnoud en ik). Linda was al aangekomen in de hut. De TV werd nog even op het VVD-congres gezet (“Wie wij op 2 zetten handhaven we op 2!”), en toen was het al tijd om ons op het programma te storten.
Alle bijeenkomsten zijn natuurlijk interessant. Het hielp bij de keuze dat de discussie over privacy en terrorisme was gecanceld (bommelding?). Mijn voorkeur ging uit naar de sessie over de personendemocratie. Als aanjagers waren Dick Pels en Tofik Dibi aanwezig, beiden pleitbezorgers voor het persoonlijke in de democratie. In het begin waren de reacties nog wat afhoudend, populisme dat is meer iets voor rechtse mensen. Toch kwam langzaamaan naar voren dat het juist ook belangrijk is om de juiste persoon de inhoud te laten brengen. Kort, krachtig en duidelijk, met het goede gevoel en de goede emotie voor degenen die je probeert te overtuigen. Dat ontbreekt nog te vaak.
Zoals het hoort bij bijeenkomsten waarbij iedereen zo mag meepraten was er ook Het Lid Met Een Stokpaardje Dat Eigenlijk Losstaat Van Het Onderwerp Maar Keer Op Keer Het Woord Hierover Neemt. In dit geval niet-beantwoorde post. Bij de eerste opmerking denk je nog “hij heeft gelijk, wat vervelend”, maar na een paar keer snap je ontzettend goed waarom zijn brieven niet worden beantwoord.
De rij voor de lunch was gigantisch, wat de gelegenheid gaf wat bij te praten. Het eerste plenaire debat over Groen laat ik nog heel even zitten. Daarvoor is het te lekker om net buiten de tent te gaan zitten.
