Schriftelijke democratie?

De job van fractievoorzitter lijkt heel stoer: vooral de macht is benijdenswaardig. Zo lijkt het dus. In feite is het fractievoorzitterschap een soort politieke corvee, compleet met nakomen ‘s avonds. Dat viel tegelijk met een al eerder geplande GroenLinks-bijeenkomst op Hilde’s terrein, dus mocht ik weer eens mijn vice-fractievoorzitterpet opzetten en me in het illustere gezelschap van wijze heren en dames voegen. Dat vond ik vorige keer ook al zo leuk.

De hoop dat deze Raad burgers intensiever zou betrekken bij de Voorjaarsnota, als kader voor de begroting één van de belangrijkste documenten waar we als Raad over besluiten, had ik al laten varen. Mijn inzet was nu wat lager: zullen we dan proberen een leuk debat te houden? Dat was dan ook mijn inbreng bij het agendapunt ‘behandeling Voorjaarsnota’.

Het probleem “te weinig debat” was al gesignaleerd. Hoe zou dat toch komen, in een debat waarbij je in de eerste termijn niet eens mag interrumperen? Mijn oplossing was dus simpel: sta interruptiedebatjes toe in de eerste termijn. En dan het liefst via interruptiemicrofoon(s), zodat je niet laffe losse flodders vanuit je stoel kan afvuren, maar moet opstaan en lopen. Desnoods een maximum aantal interrupties zodat je een spreker niet kan fillibusteren.

Er kwam een duidelijk njet. Geen enkele partij schaarde zich volmondig achter mijn wilde plan. Hooguit zou een keer experimenteren met een interruptiemicrofoon kunnen. Ik gooide het over een andere boeg. Het voorstel was immers dat iedereen zijn of haar betoog op papier zou uitdelen. Ik stelde voor dat het college haar reactie ook op papier van te voren zou geven. Tot mijn verbazing was burgemeester Cornelis direct positief – immers, wat voor de fracties gold moest ook voor het college gelden. Pas na een paar reacties kwam er iemand achter dat we dan zouden krijgen wat ik al als argument voor een debat in de eerste rond had ingebracht: dan konden we het deel tussen 4 en 8 net zo goed schriftelijk afdoen. Dat kunnen we nu ook, alleen voel ik me toch verplicht om er maar bij te gaan zitten, om te juichen bij de GroenLinks-bijdrage.

Een tweede punt waar de fractievoorzitters mij verbaasden was bij het onderwerp gemeenteraadsverkiezingen. Bij die verkiezingen willen de meeste fracties geen StemWijzer of Kieskompas inzetten – te duur. Voor het idee: ongeveer €900 per fractie. En dat voor iets dat eens per 4 jaar nodig is. Toppunt was wel het argument dat de standpunten toch zo genuanceerd zijn, dat zo’n stemwijzer alleen maar kunstmatige verschillen zou laten zien en dus niet kon kloppen. Uiteraard kwam dat niet van een partij die goed heeft gescoord bij de Europese verkiezingen vanwege heldere standpunten…

Frustrerend dus, maar bij deze is het in elk geval openbaar. Ik merk over een maand of 9 wel of het de kiezer interesseert hoe de lokale democratie functioneert. Wat GroenLinks betreft valt daar nog genoeg aan te doen.