Handige Harry?

To wieber or not to wieber? Dat is de vraag die gisteren even bleef hangen. Commissaris van de Koningin in Noord-Holland en GroenLinkser Harry Borghouts lag op ramkoers met de PvdA. Zijn weigering om bestuurlijke posities bij het ABP op te geven zou hem op een motie van wantrouwen te komen staan.

Gisteren was ik druk bezig, dus pas vandaag zag ik dat GeenStijl een beroep op mij (en andere GroenLinkse twitteraars) had gedaan. Of ik maar even de ontslagbrief van Borghouts wilde schrijven. Nou, de groeten. Dat is niet aan mij, maar aan Borghouts zelf in samenspraak met Provinciale Staten.

Omdat de GroenLinks-achtergrond van Borghouts iedere keer zo wordt benadrukt is dit wel een partijkwestie, zoals David Rietveld ook vaststelt. En de vraag wat wij als GroenLinksers ervan vinden is dus een terechte.

David stelt een aantal vragen bij deze kwestie, vooral over hoe het zo ver kon komen – of het was niet duidelijk gemaakt in de Provinciale Statenvergadering, of het was een afrekening van de PvdA. Gezien de peilingen en de wanhoop bij de PvdA, en de leegloop van die partij richting D66 en GroenLinks, zou het voor de cynische politieke volger geen vreemde actie zijn. Of om de aandacht van hun verantwoordelijke gedeputeerde af te leiden.

Zowel Paul Vermast als GroenLinks Noord-Holland fractievoorzitter Harmen Binnema laten zien dat de commotie wat vreemd is: Borghouts heeft nooit beloofd om als bestuurslid bij het ABP te vertrekken. Daarvoor waren Borghouts’ nevenfuncties ook nooit een probleem, hoewel je met de bank-affaire wel een nieuwe situatie is ontstaan. Zeker als het gaat om het bestuurslidmaatschap van een (mijn!) pensioenfonds. Desondanks lijkt er inhoudelijk geen echt goede reden om met moties van wantrouwen te dreigen voor iets waarmee Provinciale Staten in eerdere instantie hebben ingestemd.

Maar politiek gaat maar deels over de inhoud, en zeker naar buiten toe vooral om het beeld. Borghouts redeneert bestuurlijk correct, maar er is natuurlijk bijna geen Nederlander meer te vinden die enige staatsrechtelijke kennis heeft. Het beeld is dat van een plucheplakker die zijn verantwoordelijkheid niet neemt. Politiek-inhoudelijk kan Borghouts een prima CdK zijn, en dat combineren met een functie als bestuurslid van het ABP, maar voor het beeld zou een vervroegd pensioen misschien niet zo gek zijn. Wie gelijk heeft krijgt het niet altijd.