Jolande Sap kan er tegenaan. Haar eerste grote klus als fractievoorzitter is de Afghanistanmissie. Deels de door GroenLinks gewenste civiele missie, maar grotendeels een door de hele bevolking ongewenste millitaire missie.
Moet GroenLinks het kabinet steunen of niet? Dat kan je zowel vanuit inhoudelijke als politiek-strategische redenen bekijken.
Inhoudelijk is het lastig. Met maar zo’n 10% civiele trainers lijkt de voorgestelde missie niet op wat de GroenLinks-fractie in haar motie vorig jaar vroeg. En dan blijft de vraag nog open hoe effectief deze missie kan worden. Wat gebeurt er met de jongens die een lichte millitaire training krijgen en tegen de Taliban moeten vechten? Gaat dat vrede dichterbij brengen? Waar ligt straks de grens tussen zelfverdediging en preventief aanvallen?
De voornaamste reden, die door het kabinet gepropageerd wordt, is “verantwoordelijkheid nemen”. Dat is wel slim (ook Sap gebruikte dit tegen de PvdA), want wie tegen is is dus onverantwoordelijk, “niet geschikt”. Maar het gaat niet om verantwoordelijkheid nemen, het gaat om de toekomst van Afghanistan. Het land is een puinhoop door een oorlog die mede door Nederland is gesteund. Ben je dan niet moreel verplicht om te helpen opruimen? En daarmee kom je weer op het vorige argument: hoe effectief zal deze missie zijn bij het verbeteren van de situatie in Afghanistan? Het beeld op dit moment is: niet zo.
De politiek-strategische kant maakt het nog iets ingewikkelder. Een meerderheid van de bevolking, en een grote meerderheid van de achterban van GroenLinks, is tegen. Met de Provinciale Statenverkiezingen in zicht, verkiezingen die gedomineerd zullen worden door landelijke thema’s en de steun voor het kabinet in de Eerste Kamer, kan het steunen van de missie veel stemmen kosten.
Voor een missie die zo wankel is, zo weinig in lijn met de wens van GroenLinks voor een civiele missie in Afghanistan, lijkt het mij niet de moeite waard om tegen de eigen achterban in voor deze missie te stemmen. Liever een goede missie naar Afghanistan die echt wat bijdraagt aan de wederopbouw (of elders in de wereld), dan uit een terecht verantwoordelijkheidsgevoel een onterecht besluit nemen.
Er is genoeg gevochten in Afghanistan en de rest van de wereld. Daarom ben ik tegen een gewapende militaire missie.
Dat vind ik ook weer te makkelijk. Soms is het nodig geweld te gebruiken. Door alleen te zeggen “er is genoeg gevochten” krijg je geen vrede.
Hoewel ik vind dat wij in A. niets te zoeken hebben, (behalve olie) ben ik van mening dat we na de aangegegane verplichtingen (en doden) niet meer aan onze stutten kunnen trekken. De zgn. Taliban in A. heeft overigens een bloedhekel aan buitenlanders en buitenlandse interventies. Dus hulp prima, maar de brede sin waarin hetkabinet dit (terecht) bedoeld is een kwestie van tientallen jaren.
En de Taliban bij de grens in Pakistan hebben allleen een politeik belang als achterland bij de gevreesde strijd tegen India, gtuige alle moorden door infiltranten, drugs, wapens. En een corrupte regering met banden in deze handel. Fijn land. Zand erover. Ben van Bommel
Maar dan moeten we ook echt hulp bieden. Ik vraag me vooral af of deze missie nou het effect heeft dat we willen. En of wij dat nou per se moeten gaan doen (genoeg andere plekken in de wereld waar we een land kunnen helpen)
Inderdaad. Rechtsstystteem opbouwen, alfabeten opleiden, westers model introduceren, corruptie bestrijden, drugshandel ongewild ondersteunen, Amerikanen achternalopen, moslims tegen ons in het harnas jagen,
vrouwenemancipatie bevorderen….bschaving bijbrengen, het lijkt verdorie wel op indiaantjes en negertjes kerstenen.
Ben van Bommel