Niet zo heel lang nadat Yasmine geboren was kreeg ik ineens te horen dat het niet goed ging met Reijn. Heel erg niet goed. Bijna dood niet goed. Dat was even raar. Ik had pas nog met hem gemaild en hij was nog regelmatig bij de gemeenteraad geweest.
Reijn van der Niet was programmaleider van Gouwestad Radio toen Tom en ik besloten dat we iets leuks op de radio wilden gaan doen, iets met actueel cabaret over Gouda. Dan moest je dus met Reijn bellen. Een vriendelijke maar strenge stem sprak ons toe. Dat ging zomaar niet.
Zo’n eerste kennismaking bepaalt toch je beeld. Een wat strenge man, die niet zomaar in een avontuur springt. Die misschien niet zo radio maakte als dat je als jonge hond zou willen, maar wel met minstens dezelfde passie bezig was met deze hobby. Die trots was op de kwaliteit van Gouwestad, bereikt met alleen vrijwilligers. Waarvan hij een van de belangrijkste was. Reijn was er namelijk altijd. In de studio, maar ook daarbuiten. Als er wat speelde bij je, dan wist hij dat. En hij luisterde alles.
Subtiel kwam hij een keer binnen na een uitzending van Cabaret Sauvignon. het woord “kutsmoesje” was besmuikt gevallen. “Ik hoorde een woord dat ik liever niet hoor”. Verder niets. Het woord viel niet meer in de jaren erna. Toch maar niet.
Toen we daarna een jongerenmagazine gingen maken met alle jonkies van Gouwestad was Reijin, inmiddels bijna met pensioen, vaste luisteraar en Astrid’s grootste fan. Af en toe gebruikte hij voor zijn eigen programma een interview of reportage.
Nadat ik de raad in ging en mijn Gouwestad-activiteiten op een lager pitje kwamen te staan zag ik Reijn alleen nog op de publieke tribune en bij andere activiteiten rondom de Raad. Altijd alles volgend, altijd vragen hoe het gaat. Een echte gentleman, zo hoorde ik vrijdag als treffende omschrijving.
Ineens zou hij dood gaan, en amper 6 weken verder is hij er niet meer. Je gunt het niemand, maar zeker Reijn niet. Hij was van het soort zoals die nu niet meer gebouwd worden. Hij wordt gemist.
@michelk: Wat een liefdevol verhaal, mooi. http://t.co/yxPes2z
Bij mijn aanmelding als technicus in september 1996, zat ook ik tegen een wat kritisch kijkende, oudere heer. Reijn van der Niet was zijn naam. We zouden elkaar nog heel vaak tegenkomen.
ook veel strijd, omdat hij een bepaalde discipline verwachtte (minstens 30 minuten voor aanvang van de uitzending aanwezig zijn , teksten op papier, etc). Je deed het maar, want hij wist het natuurlijk. Tot je ontdekte, dat jouw manier net wat beter paste, je toch wel erg bedraaide duimen kreeg van het wachten tot de uitzending begon etc.
Niet alle ideëen die je had, gingen door, anderen wel. Zo kreeg ik volmondig de kans om mijn programma ‘Going Underground’ op te zetten en te onwikkelen. Alleen al die akoesriese optredens tijdens mijn uitzendingen … . Wat haalde ik toch allemaal overhoop. Reden te proberen mij van de vrijdag naar de woensdag te krijgen. Was er toch kernteamvergadering, kon ik meteen gemonitord worden.
Deze discussie verstomde, toen Reijn het stokje programmaleider doorgaf aan Ton Bos. De kritische blik tav livebandjes in de studio, al dan niet live on air, bleef!
Maar we groeiden snel en goed naar elkaar toe: hij leerde een stuk jongerencultuur met email, mobieltjes en on the cuff-presentatie en -voorbereiding kennen en zag in dat dit voor ons werkte. Niet voor hem. We groeiden in wat we deden en daarmee de waardering voor elkaar. Ik begon ook zijn gelijk in te zien en nam adviezen, soms wat aangepast, ter harte.
Zijn bedenkingen tav mijn live-escapades bleven, maar verdwenen naar de achtergrond: ‘hopeloos om aan te kaarten’.
Onze laatste samenwerking was op 6 januari, toen hij had geregeld dat de radiosessie met Eefje de Visser werd gefilmd voor Gouwestad TV. Gefronste wenkbrauwen, toen ik de tsfel en stoelen uit de ruimte naast studio 2 sjouwde. Daarna begrip: natuurlijk: dan kan de band filmbaar en toch vrijelijk spelen. Sessie, Tv-opnamen en studioreconstructie verliepen vervolgens voorspoedig. Complimenten van Reijn per email. Zijn ‘reijn@’-email natuurlijk!
De laatste keer dat ik hem zag en sprak was 28 februari. De band van ‘Supergrass’-bassist Mick Quinn kwam de markt op voor een radiosessie. Terwijl de drummer en bassist hun spullen binnen uitstalden, reed ik met Mick naar Klein Amerika om de auto te stallen. Toen we en half uurtje later na en korte stop bij mij thuis en een vluchtige sightseeing door het centrum in de studio aankwamen, sloeg mijn hart 24.000 keer over: Reijn was er en had gezien dat ik twee volslagen vreemde mensen met veel zooi onbeheerd in de studio had achtergelaten.
Nu gaat het beginnen, dacht ik nog. Maar geen uitbrander, geen onvertogen woord, geen afkeurende blik. Alleen een vaderlijke blik, met de vraag: ‘Weet je wel zeker dat je dit wil’? Waarna hij de studio verliet voor een volgende afspraak. Geen boze mails ook achteraf.
En nu is hij er niet meer. De man die met zijn striktheid de omroep absoluut naar een hoger niveau en plan heeft gebracht. Die standaards heeft gezet, aar we nu nog profijt van trekken, zoals inhoud, opleiding en een hoger liggende drempel wat betreft aannamebeleid en programmaverlening.
Reijn met zijn uitgesproken visie, die desondanks luisterde naar andere meningen, zich hierop inleefde en van daaruit keek naar wat er bedoeld werd en hoe zijn mening er dan uitzag. Om dan pas commentaar te leveren. Of waar nodig zijn mening herzag.
Die steeds vroeg hoe het thuis was. Een heel ontroerend stuk in de krant zette na het overlijden van het geliefde paard van zijn dochter. Die mensen bleef bijsturen, mar het ook voor hen opnam, als dat in zijn ogen nodig was.
Zaterdag beluisterde ik nog zijn reportage uit 1998, over het AZC in Waddinxveen. Opgenomen met koude batterijen, zodat alles als smurfen on speed op de cassette was gekomen. In plaatsvan zijn weggooi-advies te volgen, heb ik zitten rommelen met vertraagde cassettespelers, vertraagd afgespeelfde versneld opgenomen bandrecorders en minidiscs. Het resultaat ‘Is Er Nog Plaats In De Herberg’ leverde een 3e plaats op tijdens het landelijke RTV festival voor Lokale Omroepen in Dronten.
Geboeid heb ik zitten luisteren, me realiserend, wat een enorm warm, betrokken, oprecht geïnteresseerd mens Reijn is geweest en hoe inspirerend hij is geweest.
Ik eb zo ongelooflijk veel van hem geleerd en heb hem steeds meer leren waarderen. En hij mij ook, daar ben ik van overtuigd. Ondanks al onze botsingen.
Gouwestad heeft haar vaderfiguur verloren. Dat kan je met recht zeggen. Onvergetelijk. Onvervangbaar. Onmisbaar eigenlijk ook. Laten we koesteren wat hij heeft opgebouwd en het vuur brandende houden.
Reijn, dank je wel! Ga in vrede.