En dan hoor je dus dat je vrouw is aangereden en naar het ziekenhuis gebracht. Schrikken dus, en ook nog vlak voor ik naar school zou gaan. Ik ging nog wel, en gelukkig kon ik daar snel vervangen worden. De klas waarbij ik het proefwerk aan het uitdelen was keek wel even raar op.
Uiteindelijk viel het gelukkig mee, ten minste als je kijkt naar de klap die ze heeft gemaakt. Een paar meter door de lucht gevlogen en in de bosjes beland door een auto die haar geen voorrang gaf. Uiteindelijk bleek het een gebroken sleutelbeen te hebben opgeleverd, een hoop schrammen en een pijnlijke rug. ‘s Avonds mocht ze weer naar huis. En dan komt er van alles op je af wat je moet regelen, en natuurlijk iedereen die wil weten hoe het is. Ook vandaag kwamen een paar leerlingen bezorgd op me af. Dat doet je dan weer goed.
Maar het is dus even iets stiller hier.
Schrik!
Terwijl ik de eerste paar woorden van het bericht las dacht ik even dat het ernstiger afgelopen was. Toch nog geluk bij een ongeluk. Zo zie je maar…
Sterkte.
Wens Astrid beterschap…
Waar is het gebeurd en wie had schuld? Ik hoop dat jullie ondertussen over de schrik heen zijn.
Ben ik potver een paar dagen niet online, gaat het leven gewoon door. Wat is dat nou?
Het gaat al een heel stuk beter en het was niet haar schuld. Ik ben (logisch natuurlijk) al wat meer over de schrik heen dan Astrid. Maar het valt allemaal heel erg mee, het had een stuk slechter kunnen aflopen.