Muziek had ik beloofd, en muziek krijg je dus. Een paar jaar geleden pleegde Elliott Smith zelfmoord. Een van mijn favoriete artiesten. Hij heeft veel moois achtergelaten, en pas geleden kwam er nog een CD uit (New Moon) met nog niet eerder uitgebracht werk.
Ik heb hem twee keer live gezien. De eerste keer was in januari 1999. Ik zat toen in Sydney, zag dat Smith zou optreden en kocht gelijk kaartjes. Hij trad (deels) op met de band Quasi (ook het voorprogramma), en daardoor klonk het meer rock-achtig dan op de CD. Het was een geweldig optreden in een bloedhete zaal. Een paar jaar later zag ik hem in een compleet andere setting, solo in Paradiso. Wat zachter, gevoeliger, en ook weer ontroerend mooi. Ik was niet de enige die dat vond.
Zijn doorbraak voor het grote publiek was Miss Misery, dat als muziek bij Good Will Hunting nog genomineerd was voor een Oscar.
Ja, die ken ik inderdaad nog. 😉