Missie geslaagd? Al jarenlang proberen musea meer allochtonen te trekken. Ranti Tjan lukte het, door zich als vrijhaven op te werpen voor Sooreh Hera. Maar nu krabbelt hij terug.
Er zijn Marokkanen in het museum geweest die al naar de foto’s op zoek waren. Hij wil wel, maar het kan niet, zegt hij. Hij wil eerst de moslims in zijn gemeente naar kunst leren kijken. Maar hoe lang duurt dat?’
En zo lijkt het toch allemaal een beetje een publiciteitsstunt geweest. En dat terwijl de protesten juist zo lief waren geweest! Vooral de aandoenlijke protestborden, die me deden denken aan de demonstratie in London waar we ooit in verzeild raakten, met het bordje “no more daft laws”.
Nu moeten moslims dus eerst naar kunst leren kijken. Maar wat kunst is, dat weet Ranti Tjan ook niet helemaal. Eerst was het nog:
,,De tentoonstelling past goed bij het artistiek beleid van ons museum,’’ zegt hij. ,,Belediging is een consequentie van onze vrijheid van meningsuiting. Het is lastig om daarin grenzen aan te geven.’’
Inderdaad, lastig. Want nu is het ineens:
‘Maar we zijn nog niet uitgesproken over vragen als: wat is een tentoonstelling eigenlijk? Wat is de context? Wat is de ontwikkeling van de kunstenares?’
Tsja. Wat is een museum eigenlijk? Wat is Gouda? Wat is de context van alles? Wat is de zin van het bestaan? Waartoe zijn wij op aard? Wat is de ontwikkeling van een museumdirecteur?
Al met al een rare zaak. Wie A zegt moet ook B zeggen. Je kan niet eerst uitgebreid tegen de media roepen dat die tentoonstelling in de Goudse Vrijhaven Van Alle Kunst mag komen, en vervolgens terugkrabbelen. Dan moet je lef hebben, dan moet je doorzetten. Anders had je toen niet zo groots uit moeten pakken.
Maar wat is een belofte eigenlijk? En wat is de context?
Het antwoord op alles is niet zo moeilijk:
42